Laurent Cantet "ελεύθερος ωραρίου"

Την Παρασκευή 15 Απριλίου θα παρουσιάσουμε την ταινία  

Ελεύθερος ωραρίου 

του Laurent Cantet (2001)

Η προβολή θα γίνει στην αίθουσα “Μίμης Καβούρης”  
στη Βίλλα Στέλλα(Σοφίας 1 Ν.Ηράκλειο). 
Ωρα έναρξης 21 : 15

Ελεύθερος ωραρίου - L'emploi du temps

Χρονολογία παραγωγής: 2001

Χώρα παραγωγής: ΓΑΛΛΙΑ

Διάρκεια: 134'

Είδος ταινίας: ΔΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία: Laurent Cantet

Σενάριο: Laurent Cantet

Robin Campillo

Πρωταγωνιστούν:

Aurélien Recoing... Vincent

Karin Viard... Muriel

Serge Livrozet... Jean-Michel

Jean-Pierre Mangeot... Father

Monique Mangeot... Mother

Nicolas Kalsch... Julien

Marie Cantet... Alice

Félix Cantet... Félix

Olivier Lejoubioux... Stan

Maxime Sassier... Nono

Elisabeth Joinet... Jeanne

Nigel Palmer... Jaffrey

Christophe Charles... Fred

Didier Perez... Philippe

Philippe Jouannet... Human resources director

Παραγωγή: Caroline Benjo

Μουσική: Jocelyn Pook

Φωτογραφία: Pierre Milon

Μοντάζ: Robin Campillo, Stephanie Leger

Casting: Stéphane Batut, Constance Demontoy

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Romain Denis

Κοστούμια: Anne Laval, Elisabeth Mehu


Λίγα λόγια για την ταινία...

"Υπάρχει μία θρησκεία της εργασίας που μας περιβάλλει είμαστε

όλοι διαποτισμένοι από την ιδέα ότι είναι ντροπή να μην έχεις

δουλειά". Laurent Cantet

Ο Βενσάν είναι η προσωποποίηση του επιτυχημένου στη

σύγχρονη κοινωνία, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, με

γονείς πάντα έτοιμους να τον στηρίξουν, διαμένει σε μια

μονοκατοικία στα προάστεια με την υπέροχη γυναίκα και τα τρία

παιδιά του που λατρεύει.Ο Βενσάν τα έχει όλα, όλα εκτός από

δουλειά. Μόλις απολύθηκε ύστερα από έντεκα χρόνια σκληρής

δωδεκάωρης εργασίας. Από στέλεχος εταιρείας επενδύσεων,

βρέθηκε στον δρόμο. Και το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο

μυαλό, το πρώτο πράγμα που διαπράττει έτσι από ένστικτο, είναι

να επινοήσει μια νέα εργασία. 
Έτσι ο Βενσάν αυτοπροσλαμβάνεται σε μια υπηρεσία του ΟΗΕ με έδρα την

Ελβετία σε υψηλόμισθη θέση συμβούλου για την οικονομική

ανάπτυξη των τριτοκοσμικών και καθυστερημένων κουκίδων

αυτού του πλανήτη. Στην πραγματικότητα περνάει όλη την

εβδομάδα στους δρόμους, στα πάρκινγκ ή σε ένα καταφύγιο στο

βουνό, αποστηθίζοντας διάφορα έγγραφα για να στηρίζει έτσι

την υποτιθέμενη δουλειά του, την υποτιθέμενη ζωή του.

Οικοδομώντας έναν ψεύτικο κόσμο γύρω του, το να επινοεί ένα

νέο πλάνο εργασίας αποτελεί πλέον τη μοναδική δουλειά του.

Το Σαββατοκύριακο επιστρέφει στο σπίτι του να δει τη γυναίκα

του και τα παιδιά του.

Για να συνεχίσει να ζει έτσι, θα φτάσει στο σημείο να βρίσκει

χρήματα εξαπατώντας τους γονείς του και τους φίλους του. Με

τέτοιες απάτες και με τόσα μυστικά, ο φόβος του μήπως

απογοητεύσει τους άλλους θα τον ρίξει μέσα σε γρανάζια από τα

οποία δεν θα μπορέσει πια να ξεφύγει. Θα πρέπει με κάθε τρόπο

να γεμίσει τις σελίδες του φορτωμένου προγράμματός του, και

κυρίως να μην κινήσει υποψίες.

Μα γιατί; Τόσο δύσκολο, τόσο ακατόρθωτο είναι να ομολογήσει

μια τέτοια αλήθεια; Είναι άραγε ο πρώτος ή ο τελευταίος

απολυμένος σ' αυτόν τον κόσμο; Ο Βενσάν όμως αδυνατεί να

συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα. Γιατί αν συμφιλιωθεί μ'

αυτήν, τότε είναι σαν να καταστρέφει το οικοδόμημα και ό,τι

έβαλε μέσα σ' αυτό. Και τότε η ταπείνωση θα πάρει τη θέση της

καταξίωσης, το ταμείο ανεργίας τη θέση της κοινωνικής

υπεροχής και ο εξευτελισμός της αξιοπρέπειας.

Ο Βενσάν είναι ένας από τους χιλιάδες νεόπτωχους της Δυτικής

Αυτοκρατορίας. Ένας απ' αυτούς που πιστεύουν πως μόνο το

επίπεδο της δουλειάς που κάνεις, σου εξασφαλίζουν σεβασμό,

εκτίμηση και κοινωνική καταξίωση. Είμαι στέλεχος, άρα υπάρχω.

Τελικά εμείς ή η εργασία μας καθορίζει το ποιοι είμαστε; Άραγε

η ζωή είναι ένα τροχοφόρο θέατρο, που οδηγεί στο πουθενά; 

Η υπόθεση της ταινίας του Cantet εμπνέεται από την παρόμοια
αληθινή περίπτωση του Jean-Claude Romand , που ενώ ήταν
είκοσι χρόνια άνεργος, έλεγε πως εργαζόταν για τον ΟΗΕ!
Όμως η ταινία πάει παρακάτω από το απλό ψέμα ενός
ανθρώπου και εισβάλει στα εσώψυχα της σύγχρονης κοινωνίας
και σε αυτό που αποκαλούμε κοινωνικό κύρος. Ο Cantet
δημιουργεί ένα ασφυκτικό σύμπαν καθημερινότητας και
κοινωνικών ρόλων στους οποίους πρέπει να υπακούμε, για να
θέσει πραγματικά υπαρξιακά ερωτήματα.
Χωρίς να υπάρχουν μεγάλες εκρήξεις από τον ήρωα (ποιοτικά
ψύχραιμος ο Aurelien Recoing στο ρόλο), καλούμαστε να
αποκωδικοποιήσουμε τη συμπεριφορά του, ακόμα και όταν απλά
οδηγεί συμβολικά στο πουθενά. Ίσως τελικά ο φόβος να λύνει το
μυστήριο των πράξεών του και το θράσος του να είναι απλά ένα
«σπαρτάρισμα» επιβίωσης. Όπως μας αποκαλύπτει κάπου ο
ίδιος… «Ο Βενσάν είναι ο ειλικρινέστερος των ψευτών, ένας
ηθοποιός της ίδιας του της ζωής». Μήπως πετυχημένοι ή μη και
ανεξαρτήτου χαρακτήρα, όλοι μας δεν ήμαστε;
Αλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή της ταινίας είναι η συνάντηση του
Βενσάν με έναν άνθρωπο του υποκόσμου, τον χαρακτήρα του
οποίου υποδύεται ο Serge Livrozet. Γιος αγνώστου πατρός και
μιας πόρνης, ο Livrozet έχει ένα περιπετειώδη βίο: βρέθηκε
πολλές φορές στην παρανομία και θήτευσε παραπάνω από μια
φορά στις Γαλλικές φυλακές. Μαχητικό στέλεχος του Μάη του
'68, ήταν ένας από τους πρώτους που κατέλαβαν τη Σορβόννη.
Πήρε το απολυτήριο λυκείου μέσα στις φυλακές. Όταν αφέθηκε
ελεύθερος, συναντήθηκε με τους Ζαν-Πωλ Σαρτρ και Μισέλ
Φουκώ και συγκρότησαν μια ομάδα δράσης ενάντια στις
φυλακές και το σωφρονιστικό σύστημα, η οποία οδήγησε στην
ίδρυση της εφημερίδας La Liberacion. Έγραψε το βιβλίο "Από
την φυλακή στην εξέγερση". Είναι ένας μαχόμενος αναρχικός.
Στην βιογραφία του σημειώνει: "Στα 14, όταν ξεκίνησα να
δουλεύω, μου είπαν ότι θα έπρεπε να γίνω υδραυλικός. Από
εκείνη την μέρα κατάλαβα ότι καταδικάστηκα ισόβια να
εργάζομαι".