Sam Wood "Μια Νύχτα στην Όπερα "

Την Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011 θα παρουσιάσουμε την ταινία με τους αδελφούς Μαρξ 

Μια νύχτα στην όπερα

(A night at the opera)

Η προβολή θα γίνει στην αίθουσα  
“Μίμης Καβούρης”  
στη Βίλα Στέλλα (Σοφίας 1, Νέο Ηράκλειο). 
Ωρα έναρξης 21 : 15

Χρονολογία παραγωγής: 1935
Χώρα παραγωγής: ΑΜΕΡΙΚΗ
Διάρκεια: 93'
Είδος ταινίας: ΚΩΜΩΔΙΑ
Σκηνοθεσία: Σαμ Γουντ
Σενάριο: Τζορτζ Σ. Κάουφμαν, Μόρι Ράισκιντ
Πρωταγωνιστούν:
Γκράουτσο Μαρξ
Τσίκο Μαρξ
Χάρπο Μαρξ
Κίτι Κάρλαϊλ
Αλαν Τζόουνς
Μάργκαρετ Ντιμόντ

Περίληψη: 
Θέλοντας να μπει στους κύκλους της αριστοκρατίας, η εκατομμυριούχος Κλέιπουλ κάνει μια μεγάλη δωρεά στην Όπερα της Νέας Υόρκης, όπου πρόκειται να τραγουδήσει ο διάσημος τενόρος Λασπάρι. Όμως οι αδελφοί Μαρξ προσπαθούν να σαμποτάρουν την παράσταση, για να πριμοδοτήσουν έναν εξίσου ταλαντούχο, αλλά άσημο τραγουδιστή. 

http://athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1007053 

Λίγα λόγια για την ταινία

Ο κόσμος της όπερας δέχεται τα πυρά της τρελής, ανατρεπτικής κωμωδίας των αδερφών Μαρξ, επιβεβαιώνοντάς μας πως ο κόσμος χωρίς τους Μαρξ θα ήταν πολύ, μα πολύ ανιαρός. Οι αδελφοί Μαρξ ήταν τέσσερις, αλλά έμειναν τρεις, οι εξής δύο: ο Γκράουτσο. Λογοπαίγνιο της εποχής που ταιριάζει γάντι στη περίπτωσή τους, καθώς ο Γκράουτσο (1890-1977) ήταν ο φυσικός ηγέτης και η κορυφαία κωμική προσωπικότητα της ομάδας. Μια κινούμενη γελοιογραφία που φορά σμόκιν, περπατά καμπουριαστός, έχει ψεύτικο ζωγραφιστό μουστάκι και το αιώνιο πούρο στα χείλη του. Ασταμάτητα φλύαρος, φλερτάρει ή ξεφουρνίζει συνεχώς σουρεαλιστικές φράσεις, λογοπαίγνια, σαρκασμούς, σόκιν ανέκδοτα και χωριάτικα αστεία. Ήταν το υπέρλαμπρο άστρο της σουρεαλιστικής κωμωδίας και ίνδαλμα των μεγαλύτερων κωμικών του κινηματογράφου. Στον αντίποδα του φλύαρου Γκράουτσο βρίσκεται ο μουγκός Χάρπο (1888-1964) ένας επιθετικός μίμος με ξανθιά περούκα που παίζει άρπα και θα έλεγε κανείς πως ξεφύτρωσε από τις ρωμαϊκές αρένες. Ο Τσίκο (1887-1961) είναι ο μποέμ, ο τυχοδιώκτης, ο τύπος του μικροκομπιναδόρου που κυνηγά το κέρδος στον ιππόδρομο, αγαπά τα στοιχήματα και τα χαρτοπαίγνια και έλκεται από τη μεγάλη ζωή χωρίς να είναι διατεθειμένος να κοπιάσει γι' αυτήν. Και ο Ζέπο (1901-1985) ήταν ο άτυχος της οικογενείας, καθώς οι κριτικοί δεν τον πήγαιναν και γρήγορα εγκατέλειψε την ομάδα.

Στο «Μια νύχτα στην όπερα» - στους ελληνικούς κινηματογράφους, παλιά, είχε βγει με τον τίτλο «Σκάνδαλα στην όπερα» - οι αδελφοί Μαρξ μπαίνουν στην...υψηλή κοινωνία! Δύο εραστές που συμμετέχουν στην όπερα δυσκολεύονται να είναι μαζί, καθώς ο άνδρας δεν έχει καθιερωθεί ως τενόρος... Και οι Μαρξ, χρησιμοποιώντας τα μοναδικά κόλπα τους, κανονίζουν να λείπει ο τενόρος - σταρ της παράστασης, ώστε ο νεαρός τενόρος να έχει την ευκαιρία του... Ο Γκράουτσο κάνει μια ντελιριακή ομιλία απευθυνόμενος στα παιδιά της ορχήστρας και δεν σου μένει άντερο. Και μαζί με τη σκηνή της καταστροφής της παράστασης του Τροβατόρε στο τέλος της ταινίας, έχουν μείνει στην ιστορία του σινεμά με τη μουσική να συνοδεύει τα γκαγκ και τη δράση, χωρίς να υποβαθμίζεται σε υπόκρουση.

H σκηνοθεσία είναι του Σαμ Γουντ (1883-1949) ενός από τους πρώτους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, που στην καριέρα του γύρισε 35 βουβές ταινίες και πάνω από 100 ομιλούσες. Για τους αδελφούς Μαρξ σκηνοθέτησε άλλη μία, το '37 («Α day at the races» - ελληνικός τίτλος «Ένα σκάνδαλο στις κούρσες»).

Για να τελειοποιήσουν την κωμωδία τους, οι Μαρξ μαζί με τους δύο σεναριογράφους τους (Κάουφμαν και Ράισκιντ) έκαναν για 24 μέρες τουρνέ το έργο στα θέατρα της επαρχίας, για να μπορέσουν να επεξεργαστούν όσο καλύτερα τα διάφορα γκαγκ τους. Αποτέλεσμα, μία από τις πιο τρελές, απολαυστικές κωμωδίες τους.  Πηγη: http://www.provoles.gr/movie's_04-05/050124.htm

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΡΞ

Ο Γκράουτσο, ο Χάρπο και ο Τσίκο Μαρξ, οι Αμερικανοεβραίοι μουσικοί, που εξελίχθηκαν σε σπουδαίους κωμικούς ηθοποιούς, επηρέασαν βαθιά το Χόλιγουντ και άκμασαν μέσα στη δεκαετία του '30, στη σύντομη περίοδο των προοδευτικών ιδεών στις ΗΠΑ - η οποία «ορίζεται» χρονικά από το οικονομικό «κραχ» μέχρι τη μεταπολεμική «κοινωνία της αφθονίας» και τη μακαρθική «επιτροπή αντιαμερικανικών ενεργειών» - λειτούργησαν ριζοσπαστικά και καταλυτικά στη συνείδηση του λαϊκού Αμερικανού και άφησαν τη δική τους, ξεχωριστή «σφραγίδα» στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Με διάθεση που θυμίζει την ένταση του πρώιμου υπερρεαλισμού και παραλόγου, οι αδελφοί Μαρξ μετέτρεψαν το αστείο σε «όπλο» αποδόμησης κάθε μορφής κατεστημένου. Ομως, όπως σε τέτοιες καταστάσεις - ας θυμηθούμε τη σύντομη, αλλά ζωογόνα έκρηξη του «ντανταϊσμού» αμέσως μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο - αυτός ο ρυθμός δε θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Έτσι, και η καριέρα αυτών των χαρισματικών καλλιτεχνών δεν μπόρεσε να έχει μεγάλη διάρκεια. Η ταινία «Μια μέρα στον ιππόδρομο», η πιο δημοφιλής ταινία τους, γυρίστηκε το 1937 από τον Σαμ Γουντ, με αρκετά χρήματα, που «μεταφράζονται» σε σπουδαία ντεκόρ, εξαιρετικούς μαύρους τραγουδιστές και χορευτές και εκατοντάδες κομπάρσους.                                                          από εφημερίδα rizospastis.gr- 12/09/03

Herbert Ross "Ωραίος και σέξυ (Play it again Sam)"

         Την Παρασκευή 20 Μαϊου 2011 προβλήθηκε η ταινία με

    το Woody Allen και τη Diane Keaton

                 

Ωραίος και σέξυ (1972)

στην αίθουσα “Μίμης Καβούρης”  
στη Βίλα Στέλλα (Σοφίας ,1 Νέο Ηράκλειο). 
Ωρα έναρξης 21 : 15

Χρονολογία παραγωγής: 1972

Χώρα παραγωγής: ΑΜΕΡΙΚΗ

Διάρκεια: 85'

Είδος ταινίας: ΚΩΜΩΔΙΑ

Σκηνοθεσία: Herbert Ross

Σενάριο: Woody Allen

(βασισμένο στο θεατρικό «Play It Again, Sam»)

Πρωταγωνιστούν:

Woody Allen ... Allan

Diane Keaton ... Linda

Tony Roberts ... Dick

Jerry Lacy ... Bogart

Susan Anspach ... Nancy

Υπόθεση:

Ο Γούντι Άλεν είναι ο Άλαν, ένας ντροπαλός κριτικός κινηματογράφου που έχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Είναι εντελώς προσκολλημένος στη δουλειά του και στην αγαπημένη του ταινία, την Καζαμπλάνκα. Η γυναίκα του, Νάνσυ τον εγκαταλείπει και κάνει αίτηση διαζυγίου. Ανίκανος να διαχειριστεί αυτή τη συναισθηματική κρίση, ψάχνει καταφύγιο στην αγαπημένη του ταινία και φαντασιώνεται ότι ο Χάμφεϊ Μπόγκαρντ είναι στο πλάι του δίνοντας του συμβουλές όσον αφορά τις γυναίκες. Χείρα βοηθείας στον Άλαν, δίνει ένα ζευγάρι καλών του φίλων, ο Ντικ και η Λίντα. Του κανονίζουν διάφορα ραντεβού αλλά όλα καταλήγουν να είναι καταστροφικά, λόγω της νευρικότητας και της ανασφάλειας του. Εν τέλει, ο Άλαν συνειδητοποιεί ότι πέρνα τον περισσότερο χρόνο του με την Λίντα και αρχίζει τον έλκει. Είναι η μόνη γυναίκα με την οποία είναι ο εαυτός του. Η Λίντα αποδεικνύεται απροσδόκητα δεκτική για καλή τύχη του Άλαν, μιας και το Ντικ, όντας εργασιομανής, την αγνοεί και την παραμελεί εντελώς…

Λίγα λόγια για την ταινία & τον Woody Allen

"Έχετε κάνει ψυχανάλυση; Τι σας είπε ο ψυχαναλυτής σας;" "Συμφώνησε μαζί μου, ότι χρειάζομαι θεραπεία. Πιστεύει επίσης ότι η αμοιβή του είναι λογική..."

Παρά τη διάσημη αυτή ατάκα, ο Γούντι Άλεν δηλώνει πως δεν πρέπει να συγχέεται με τους ήρωές του. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που του αρέσει να βολτάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζει μια φυσιολογική ζωή, κοιμάται νωρίς, είναι πειθαρχημένος και σε γενικές γραμμές λειτουργεί καλά. Και ίσως να μην είχαμε ακούσει ποτέ γι` αυτόν, αν ήταν λίγο πιο επιμελής μαθητής... Αφού τον έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και από το Σίτι Κόλετζ, ο Γούντι Άλεν άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Έγραφε κείμενα για διάφορους κωμικούς, ώσπου αποφάσισε να γίνει κωμικός ο ίδιος. Το 1964 εμφανιζόταν σε κάποιο κλαμπ της Νέας Υόρκης, όταν έγραψε το σενάριο για το "What`s New Pussycat?" (Χαρέμι για Δύο), που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το 1969 γύρισε την πρώτη δική του ταινία, το Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα. Από τότε δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει, να αιφνιδιάζει και συχνά να προκαλεί ανεξέλεγκτους σπασμούς γέλιου με μια εντυπωσιακή παραγωγή που ξεπερνά τις τριάντα ταινίες.. Έχει επίσης γράψει τρία θεατρικά, "Μην Πίνετε το Νερό", "Ωραίος και Σέξι" (που μετέφερε και στον κινηματογράφο) και "The Floating Lightbulb", έχει εμφανιστεί σε δικά του έκτακτα τηλεοπτικά προγράμματα, και συνεργαζόταν για χρόνια με το New Yorker και άλλα έντυπα. Το έργο του πέρασε στην ιστορία του κινηματογράφου, λατρεύτηκε εξίσου από διανοούμενους και εκατομμύρια απλών θεατών και για την ανάλυσή του έχουν ξοδευτεί ποταμοί μελάνης από την κριτική, ωστόσο ο ίδιος φαίνεται να το αντιμετωπίζει εξαιρετικά προσγειωμένα: "Δεν θέλω να μείνω αθάνατος με το έργο μου. Θέλω να μείνω αθάνατος με το να μην πεθάνω". Ο Άλαν μένει σ' ένα διαμέρισμα επιπλωμένο εντελώς κινηματογραφικά. Κοιμάται κάτω απ' το «Θύελλα πέρα απ’ τον Ειρηνικό», ξυρίζεται με την «Καζαμπλάνκα» ν' αντανακλά στον καθρέφτη. Είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής του Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ. Είναι κάτι παραπάνω απ' αυτό. Είναι ένας μαθητής του Μπόγκαρντ. Είναι ο μέσος, συνηθισμένος κινηματογραφόφιλος, που μέσα από το σκοτεινό καταφύγιο του βλέπει και ξαναβλέπει τη σκηνή του αεροδρομίου της Καζαμπλάνκα. Αλλά αν τον βγάλεις απ' αυτό το καταφύγιο γίνεται υπέρ-νευρωτικός. Οι φίλοι του προσπαθούν να τον πάνε στην παραλία: « Σιχαίνομαι την παραλία! Μισώ τον ήλιο!» ουρλιάζει «είμαι ανοιχτόχρωμος και κοκκινομάλλης! Δεν μαυρίζω, καίγομαι!». Όπως μπορείτε να καταλάβετε έχει θέματα, ακόμα και με τον Μπόγκι στο πλευρό του. Οι φίλοι του, Ντικ και Λίντα, προσπαθούν να του κλείσουν διάφορα ραντεβού με γυναίκες, αλλά αυτός τα κάνει όλα λίμπα και μετά καταστρέφει τα έπιπλα του σε μια κρίση.

Ο Γούντι Άλεν είναι από εκείνους τους κωμικούς που μπορεί να κατανοήσει ότι το χιούμορ μπορεί να βασιστεί τόσο στο πάθος όσο και στο σαδισμό. Και όσο οι υπόλοιποι υπερβολικοί κωμικοί μας κατακλύζουν με επιθετικό χιούμορ, ο Γούντι είναι στο μπάνιο του και του επιτίθεται το μπιστολάκι του. Η σύλληψη του να χρησιμοποιήσει τον Μπόγκαρντ σαν χαρακτήρα είναι εξαιρετικά

επιτυχής. Η μίμηση του από τον Τζέρι Λέισι είναι πολύ καλή, αν όχι εξαίρετη και η ταινία ξεκινά και τελειώνει με τις παραλλαγές του μοναδικού τέλους της Καζαμπλάνκα. Μπορεί ως ταινία να είναι πολύ δομημένη και η πλοκή της να είναι προβλέψιμη, αυτή είναι η αδυναμία ταινιών που στηρίζονται πάνω σε θεατρικά έργα. Αλλά, αυτό δεν είναι καν παράπονο για μια ταινία τόσο διασκεδαστική και υπερβολικά αστεία όσο το «Ωραίος & Σέξι»

 HERBERT ROSS (1927-2001)

Αμερικανός σκηνοθέτης, παραγωγός, χορογράφος και ηθοποιός.

Γεννημένος στο Μπρούκλιν κάνει το ντεμπούτο του το 1942 σ' ένα θίασο παίζοντας Μάκβεθ. Συνεχίζει στο Μπρόντγουέι έως το 1948, όπου χορογραφεί την δική του θεατρική παραγωγή του «A tree grows to Brooklyn». Η πρώτη το επαφή με τον κινηματογράφο γίνεται το 1954, όπου κάνει τις χορογραφίες της ταινίας «Carmen Jones». Το 1958 συνεργάζεται με την Barbara Streisand, σαν χορογράφος στο Funny Face. Την επόμενη χρονιά κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το κλασσικό «Goodbye Mr. Chips» με τον Peter O' Toul και την Petula Clark. Το 1975 δουλεύει πάνω στην κινηματογραφική μεταφορά του «The Sunshine Boys» του Neil Simon. Είναι η πρώτη από αρκετές μεταφορές που θα κάνει στον κινηματογράφο για τον Simon. Δύο χρόνια μετά γυρνάει το «The Turning Point», που του χαρίζει και τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Σκηνοθέτη. Το 1989 κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Steal Magnolias». Το 1995 σκηνοθετεί την τελευταία ταινία του «Boys on the Side».

James Foley "Οικόπεδα με θέα"

       Την Παρασκευή 06 Μαϊου 2011 προβλήθηκε η ταινία με  

       Jack Lemon, Al Pacino & σε σενάριο του David Mamet

 

   Οικόπεδα με θέα 
 (Glengarry Glen Ross)
του James Foley (1992)

στην αίθουσα “Μίμης Καβούρης”  

στη Βίλα Στέλλα (Σοφίας ,1 Νέο Ηράκλειο). 

Ωρα έναρξης 21 : 15

Χρονολογία παραγωγής: 1992

Χώρα παραγωγής: ΑΜΕΡΙΚΗ

Διάρκεια: 100'

Είδος ταινίας: ΔΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία: James Foley

Σενάριο: David Mamet

Πρωταγωνιστούν:

Al Pacino, Ricky Roma,

Jack Lemmon, Shelley Levene,

Alec Baldwin, Alan Arkin,

George Aaronow, Ed Harris,

Dave Moss, Kevin Spacey

Λίγα λόγια για την ταινία...

Είναι μια βροχερή βραδιά στο μεσιτικό γραφείο του Σικάγο όπου οι πωλήσεις πάνε κατά διαόλου. Ο μάνατζερ Μπλέικ προκηρύσσει έναν διαγωνισμό, πρώτο βραβείο μια κάντιλακ, δεύτερο ένα σετ μαχαίρια για κρέας, τρίτο βραβείο η απόλυση. Αν οι πωλητές δεχτούν το στοίχημα βάζουν αυτόματα το κεφάλι τους στην καρμανιόλα, αφού τα περισσότερα ραντεβού που έχουν είναι εξαρχής 'καμένα χαρτιά'. Αν επαναστατήσουν τότε χάνουν τη δουλειά τους αυθωρεί. Έλα όμως που δεν ξέρουν άλλη δουλειά και κάποιοι απ' αυτούς περιμένουν να πάρουν σύνταξη από κει.

Το πρέσο της εργοδοσίας αποσκοπεί ακριβώς εκεί: να τους εξαναγκάσει να υποτροπιάσουν ή να παραιτηθούν ώστε να τους φάει την αποζημίωση. Η αγωνία μεγαλώνει και η ένταση σπάει νεύρα, η απογοήτευση είναι πικρή και δεδομένη. Υπάρχει όμως ένα υπόγειο χιούμορ, μια κυνική ειρωνεία, μια κρυφή ελπίδα για αντίδραση στην ψευδαίσθηση ενός ανύπαρκτου αμερικάνικου ονείρου που έγινε πια παγκόσμιος εφιάλτης.

Από το ομότιτλο θεατρικό του David Mamet (ο οποίος έκανε και τη σεναριακή προσαρμογή) προκύπτει η εξαιρετική αυτή ταινία που προφητεύει την κόλαση της παγκοσμιοποίησης. Το κλειστοφοβικό σκηνικό υποβάλλει τον θεατή σ' έναν μικρόκοσμο ανηλεούς αναζήτησης του κέρδους και της ανέλιξης, πατώντας επί των πτωμάτων των 'συναδέλφων'. Τα άγχη, οι προσπάθειές τους να κλείσουν πελάτες, οι σχέσεις μεταξύ τους (συχνά ανταγωνιστικές) και όχι μόνο περιγράφονται στην ταινία αυτή. Η σκηνοθεσία του James Foley, παρά το γεγονός ότι το έργο στο μεγαλύτερο ποσοστό του διαδραματίζεται σε εσωτερικούς χώρους, καταφέρνει να μη φαίνεται καθόλου η στατικότητα που συνήθως παρατηρείται σε ταινίες που προέρχονται από θεατρικά έργα, ενώ οι καλογραμμένοι διάλογοι κρατούν συνεχώς το ενδιαφέρον.

Το καστ είναι εξαιρετικό, ο Pacino είναι ο καλός πωλητής με την υπεροπτική συμπεριφορά, ο Harris ο φωνακλάς loser που χρησιμοποιεί την φωνή για να καλύψει την αδυναμία του, ο Lemmon ο οικογενειάρχης στα όρια της κατάρρευσης πάλαι ποτέ πρωτοκλασσάτος πωλητής της εταιρίας, ο Spacey το γλυφτράκι που η δύναμη της λίγης εξουσίας του το έκανε υπερόπτη και προσβλητικό, ο Arkin ο αθόρυβος που ακολουθεί τους άλλους από φόβο και τέλος ο Baldwin ως macho αφεντικό που πουλάει αντρίλα και τσαμπουκά χαμένος μέσα στην επιτυχία του.

ΠΗΓΕΣ

http://www.imdb.com/title/tt0104348/

http://www.mic.gr/cinema.asp?id=20941

 

David Mamet

Γεννημένος στις 30 Δεκεμβρίου του 1947 ξεκίνησε από το θέατρο σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γνώρισε την επιτυχία το 1976 με τρία Off-Off Broadway έργα, τα The Duck Variations, Sexual Perversity in Chicago και American Buffalo. Το 1981 έκανε το ντεμπούτο του στη συγγραφή σεναρίου για τον κινηματογράφο με το The Postman Always Rings Twice. Το 1984 του απονεμήθηκε το βραβείο Pulitzer για το Glengarry Glen Ross. Στην πολυετή καριέρα του θα λάβει πολλα βραβεία. Γνωστά για τους ισχυρούς αρσενικούς χαρακτήρες του, τα έργα του συχνά ασχολούνται με την παρακμή της ηθικής σε ένα κόσμο που έχει γίνει συναισθηματική και πνευματική χωματερή. Η ιδιόμορφη, γοητευτική, όσο και αμετάφραστη εντέλει γλώσσα του (Mametspeak), τα λογοπαίγνια, η ευστροφία του και η αγάπη του για τη λεπτή ειρωνεία, η υφέρπουσα γοητεία των διαλόγων, χάδι στα αυτιά πολλών θεατρόφιλων, τον τοποθετούν άνετα ανάμεσα στις πιο ζωντανές και θαλερές πέννες του καιρού μας. Η συνήθειά του να πατάει με το ένα πόδι στην ποιότητα και με το άλλο στην εμπορικότητα, του έχει προσδώσει αντιφατικούς χαρακτηρισμούς.

James Foley

Aμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, γεννημένος στις 28/12/1953.

Φιλμογραφία:

• Reckless (1984)

• At Close Range (1986)

• Who's That Girl (1987)

• After Dark, My Sweet (1990)

• Glengarry Glen Ross (1992)

• Two Bits (1995)

• The Chamber (1996)

• Fear (1996)

• The Corruptor (1999)

• Confidence (2003)

• Perfect Stranger (2007)

• Mary Mother of Christ (2011)

Laurent Cantet "ελεύθερος ωραρίου"

Την Παρασκευή 15 Απριλίου θα παρουσιάσουμε την ταινία  

Ελεύθερος ωραρίου 

του Laurent Cantet (2001)

Η προβολή θα γίνει στην αίθουσα “Μίμης Καβούρης”  
στη Βίλλα Στέλλα(Σοφίας 1 Ν.Ηράκλειο). 
Ωρα έναρξης 21 : 15